Nuk është e lehtë të shkruash për një ndjenjë që djeg, por që nuk të takon ta mbash. Dashuria shpesh përshkruhet si një bekim, por ndonjëherë ajo shfaqet në forma që të vënë në provë, të bëjnë të pyesësh veten dhe të testojnë kufijtë e moralit e të shpirtit. Historia ime është një nga ato që të lë pa përgjigje, por me shumë ndjenja të papërfunduara.
E takova Elenën në një konferencë pune. Nuk ishte gjë e planifikuar, as nuk e prisja që dikush si ajo të hynte në jetën time me aq forcë. Ishte e thjeshtë, por me një sharm të padiskutueshëm. Qeshi në momentin kur u prezantuam, dhe ajo e qeshur më mbeti në mendje si një dritë që nuk shuhet lehtë. Filluam të bisedonim për tema të zakonshme, për punën, për librat që i pëlqenin, për qytetet ku kishte udhëtuar. Ishte një njohje e zakonshme, por brenda meje lindi diçka që nuk e kisha ndjerë prej kohësh: një lloj dridhjeje e fshehtë, një dëshirë për ta takuar sërish.
E vërteta nuk vonoi të më binte mbi supet si një barrë: Elena ishte e martuar. Në fillim e injorova këtë fakt, duke menduar se do të largohej vetvetiu, se do të shuhej si një zjarr i vogël. Por çdo herë që takohej me sytë e saj, çdo fjalë që shkëmbenim, më fuste edhe më thellë në një rrugë ku nuk shihja kthim.
Ne nuk bëmë kurrë asgjë që të thyejë kufijtë e moralit. Por ndjenjat nuk i kontrollon dot gjithmonë. Shpesh qëndronim më gjatë në telefon, bisedonim për ëndrrat, për vështirësitë, për ditët tona. Në ato momente, bota dukej sikur pushonte së ekzistuari dhe mbeteshim vetëm ne të dy. Por gjithmonë, në fund të çdo bisede, kishte një mur të padukshëm që më kujtonte: ajo nuk ishte e imja.
Më kujtohet një pasdite dimri kur shëtitëm së bashku në park. Bora kishte nisur të binte lehtë dhe qyteti dukej sikur ishte veshur me një mantel të bardhë. Ne qeshnim, flisnim për filma dhe ajo ndonjëherë më shikonte me një butësi që do të kishte bërë xheloz çdo burrë. Në atë moment, e ndjeva më shumë se kurrë sa e padrejtë ishte jeta: të njihje dikë që ndoshta ishte i përshtatur për shpirtin tënd, por të mos kishe të drejtë ta mbaje.
Netët ishin më të vështirat. Unë shpesh rrija zgjuar, duke menduar për të, duke menduar nëse edhe ajo ndjente të njëjtën boshllëk kur mbyllte sytë pranë dikujt tjetër. Ndonjëherë më shkruante mesazhe të shkurtra, si për shembull “Më mungon biseda jote”, dhe ato fjalë ishin njëkohësisht dhuratë dhe mallkim. Dhuratë, sepse më tregonin që ndjenjat tona nuk ishin vetëm në imagjinatën time. Mallkim, sepse e dija që nuk mund të dilnin kurrë në dritë.
E dashura ime e pamundur më mësoi shumë. Më mësoi se dashuria nuk është gjithmonë pronësi. Nuk është gjithmonë për të marrë, por ndonjëherë vetëm për të dhënë. Për t’i treguar dikujt që është i vlerësuar, edhe nëse nuk do ta kesh kurrë në krahët e tu. Nuk është e thjeshtë të jetosh me këtë, por është e mundur.
Një herë ajo më tha: “Ndoshta në një jetë tjetër, do të kishim qenë bashkë.” Fjalët e saj më therën më shumë se çdo gjë tjetër. Sepse aty kishte një të vërtetë që të dy e ndjenim, por nuk mund ta ndryshonim. Dhe unë kuptova se nuk isha i vetmi që luftoja me këtë dilemë. Ajo gjithashtu jetonte mes dy botëve: mes detyrimit dhe dëshirës, mes asaj që kishte dhe asaj që ndjente.
Pas disa muajsh, vendosëm të kufizonim kontaktet tona. Jo sepse nuk donim më, por sepse e dinim që përndryshe do të humbnim veten. Ishte e dhimbshme, një lloj ndarje pa kurrfarë prekjeje. E ndjeva sikur humba dikë që nuk e kisha pasur kurrë plotësisht. Por, në të njëjtën kohë, ndjeva edhe një farë lehtësimi, sepse më në fund kisha vendosur të mos luftoja më me një betejë të humbur.
Koha kaloi. Shpesh e shoh Elenën në rrugë, ndonjëherë nga larg, ndonjëherë rastësisht. Përshëndetemi si dy miq të zakonshëm, por në sytë tanë ka gjithmonë një dritë të heshtur, një kujtim i asaj që ishte mes nesh. Një dashuri e fshehtë, e vërtetë, por e pamundur.
Në fund, e kuptova se të dashurosh dikë që nuk është i lirë është si të mbash në duar ujin: sa më fort të përpiqesh ta mbash, aq më shpejt të rrëshqet. Por uji gjithmonë lë gjurmë. Dhe kështu bëri edhe ajo në shpirtin tim.
Mësimi që mora është ky: jo çdo dashuri është për t’u jetuar. Disa dashuri janë thjesht për t’u kujtuar, për të të treguar se zemra jote është ende gjallë, se ti ende mund të ndjesh. Dhe ndoshta, kjo është dhurata më e madhe që dikush mund të të japë, edhe nëse nuk qëndron kurrë pranë teje.