Ishte një pasdite e zakonshme pranvere, por qielli dukej sikur kishte vendosur të derdhte mbi qytetin gjithë mërzinë e tij. Re të zeza, rrufe që çanin horizontin dhe një shi i dendur që s’kishte ndërmend të pushonte. Qyteti ishte boshatisur, rrugët të lagura dhe dritaret të mbyllura. Në mesin e asaj heshtjeje të mbuluar nga zhurma e pikave, një vajzë qëndronte e vetme pranë stacionit të autobusëve, me një çadër të thyer në dorë. Ajo ishte Elira, një vajzë që gjithmonë gjente bukuri edhe në gjërat më të thjeshta. Për të, shiu nuk ishte veçse një melodi e fshehur, një kujtesë që jeta di të jetë e butë, edhe kur duket e ashpër.
Në krahun tjetër të rrugës, një djalë me xhaketë të lagur dhe flokë që i ngjiteshin pas ballit, po vraponte drejt stacionit. Ai ishte Ardi, një djalë i thjeshtë, por me një shikim që mbante gjithmonë një dritë shprese. Takimi i tyre nuk ishte i planifikuar. Ndoshta ishte rastësi, ndoshta diçka më shumë. Kur u panë për herë të parë, të dy buzëqeshën në mënyrë të pavetëdijshme, si të ishin njohur prej kohësh.
“Çadra jote s’po bën punë,” – tha ai, duke tundur kokën lehtë.
Elira qeshi dhe uli sytë. “Është thyer, por më pëlqen ta mbaj. Më kujton dikë.”
“Dikë që të ka premtuar diçka nën shi?” – pyeti Ardi, gjysmë në shaka.
Ajo ngriti kokën dhe e pa drejt e në sy. “Ndoshta.”
Që nga ai moment, filloi një bisedë që nuk u ndërpre më. Flisnin për libra, për ëndrra, për qytetin e tyre që dukej i vogël kur je i ri, por i madh kur ke zemrën plot. Shiu vazhdonte, por asnjëri nuk kishte më nxitim. Ishte si të kishin gjetur një strehë të padukshme në fjalët e njëri-tjetrit.
Ditët kaluan dhe takimet e tyre u bënë të zakonshme. Nuk kishin nevojë për plane të mëdha; mjaftonte një kafe e thjeshtë, një shëtitje në park ose një bisedë në stacion autobusi. Çdo herë që binte shi, ata kujtonin takimin e parë dhe e quanin “dita e premtimit”. Kishin vendosur të mos e harrojnë kurrë se gjithçka filloi nën piklat e shiut.
Një ditë, ndërsa qëndronin nën një strehë, Ardi mori frymë thellë dhe tha:
“Elira, nëse ka një gjë që dua të mbaj mend gjithmonë, është ky moment. Dua të të premtoj se pavarësisht çfarë do të sjellë jeta, unë do jem këtu, ashtu siç ishim atë ditë nën shi.”
Ajo e pa me sytë që i shkëlqenin. “Premtimet janë të lehta kur thuhet, Ardi. Por shiu na mësoi se disa gjëra mbeten edhe pasi çdo gjë tjetër është lagur e tretur. Nëse ky është premtimi yt, unë e besoj.”
Vitet kaluan. Ata u rritën bashkë, përballuan sfida, largësi dhe vështirësi. Kishte momente kur jeta i vuri në provë – ditë kur Ardi duhej të largohej për punë në një qytet tjetër, netë kur Elira mendonte se ndoshta distanca do ta zbehë lidhjen e tyre. Por sa herë që binte shi, të dy i shkruanin njëri-tjetrit: “E mban mend premtimin?”. Dhe gjithçka rifillonte të merrte kuptim.
Një nga kujtimet më të forta ishte kur Elira u ndje e humbur pas humbjes së një njeriu të dashur. Ishte në një ditë të zymtë tetori, me shi pa pushim. Ajo qëndronte pranë dritares dhe lotët i përziheshin me piklat që rridhnin jashtë. Ardi u shfaq pa paralajmërim, i lagur nga koka te këmbët. “S’të lashë vetëm, sepse e dija që sot do ta kishe më shumë nevojë për mua.” Nuk tha më shumë. E përqafoi fort, dhe ajo ndjeu se premtimi nuk ishte thjesht fjalë, por një e vërtetë që mbante gjallë zemrat e tyre.
Koha vazhdoi të ecte. Kishte ditë me diell, udhëtime, festa, por gjithmonë, si një ritual i fshehtë, ata ruanin shpresën e shiut. Premtimi i tyre u bë një busull e brendshme. Nuk ishte gjithmonë e lehtë. Kishin mosmarrëveshje, herë pas here heshtje të gjata, por kujtesa e ditës së parë i sillte përsëri pranë.
Një mbrëmje, shumë vite pas takimit të tyre të parë, Ardi e mori Elirën për dore dhe e çoi në të njëjtin stacion autobusi ku gjithçka kishte nisur. Qielli u nxi papritur dhe filluan të bien piklat e para të shiut. Ai qeshi lehtë. “Duket se qielli na e kujton gjithmonë premtimin.”
Elira ndjeu një emocion që i mbushi sytë me lot. “Ardi, nuk është vetëm një kujtim. Është jeta jonë. Çdo gjë që kemi ndërtuar ka nisur këtu.”
Ai nxori nga xhepi një unazë të thjeshtë. “Atë ditë të premtova se do të isha pranë teje. Sot dua të ta premtoj për gjithë jetën.”
Ajo qeshi mes lotëve, duke tundur kokën. “Edhe po të bjerë shi përjetë, unë jam këtu.” Dhe në atë stacion të vjetër, nën shiun që dukej si një bekim i fshehtë, ata vulosën dashurinë e tyre.
Historia e tyre vazhdoi si çdo histori e vërtetë dashurie – jo perfekte, por e mbushur me ndjenja të thella, me premtime të thjeshta, me besim dhe durim. Çdo herë që binte shi, ata nuk shikonin vetëm retë e zeza, por kujtonin se dashuria ka fuqinë të qëndrojë, të rezistojë dhe të ndriçojë, edhe kur gjithçka tjetër duket e zymtë.
Sepse ndonjëherë, një premtim i bërë nën shi është më i fortë se çdo fjalë tjetër në botë.