Qyteti atë pasdite dukej i zakonshëm. Dritat e semaforëve, zhurma e makinave, nxitimi i njerëzve nëpër trotuare – gjithçka rridhte në një ritëm që nuk ndryshonte asnjëherë. Por ajo që ndryshoi për mua ishte një çast i vetëm, një sekondë e vetme, që do të mbetej e skalitur në kujtesën time: momenti kur sytë e mi u kryqëzuan me të sajët për herë të parë.
Ishte një ditë e zakonshme pranvere. Po prisja autobusin, i lodhur nga një ditë e gjatë pune. Dielli perëndonte ngadalë dhe një ngrohtësi e butë përhapej mbi rrugët e mbushura me njerëz. Në mes të gjithë atij zhurmimi, një shikim i vetëm e bëri kohën të ndalej. Ishte aty, me një libër në dorë, e mbështetur lehtë tek një shtyllë ndriçimi. E pashë pa vetëdije, por ajo ngriti kokën dhe sytë tanë u takuan. Nuk ishte thjesht një shikim kalimtar. Ishte diçka më shumë, si një thirrje e heshtur që vetëm zemra ime mund ta dëgjonte.
Nuk e dija kush ishte, as çfarë bënte, por në ato pak sekonda më dukej sikur e njihja prej kohësh. Kishte atë buzëqeshje të thjeshtë, jo të zhurmshme, por të ngrohtë, që të jepte ndjesinë se gjërat do të shkonin mirë. Dhe sytë… sytë i kishte të thellë, si deti në një mëngjes vere, ku mund të humbisje pa frikë.
Autobusi erdhi, njerëzit u ngjeshën për të hipur, por unë nuk e lëviza këmbën. E shihja tek mbyllte librin dhe e mbante me kujdes, sikur të ishte thesari i saj. Ajo u fut në autobus, ndërsa unë mbeta jashtë, pa kuptuar as pse nuk hipa. Zemra ime më tha se ky nuk ishte fundi, se fati do të më jepte edhe një mundësi.
Ditët kaluan, por imazhi i asaj vajze nuk më hiqej nga mendja. E shihja në ëndrra, e imagjinoja nëpër rrugë, madje mendoja edhe zërin e saj, edhe pse nuk kisha dëgjuar asnjë fjalë prej saj. Kisha vetëm një shikim, por ai shikim më dukej i mjaftueshëm për të ndryshuar gjithçka.
Një javë më vonë, ndodhi ajo që quhet rastësi, por që unë e quaj mrekulli. Isha përsëri në të njëjtën stacion autobusi, kur papritmas, pashë atë. Librin e kishte po në dorë, një tjetër titull këtë herë, dhe sytë e saj përsëri u ngritën për të më parë. Nuk di nëse më njohu nga hera e parë, por unë ndjeva të njëjtën dridhje të brendshme. Këtë herë, nuk doja të humbisja shansin.
Mblodha gjithë guximin që kisha dhe iu afrova. “Lexon gjithmonë në stacion?” – e pyeta, me një zë që më dridhej lehtë. Ajo buzëqeshi. “Po, ndonjëherë librat më bëjnë të harroj pritjen.” Fjalët e saj ishin të thjeshta, por për mua tingëlluan si melodi. Biseda jonë filloi aty, mes autobusëve që kalonin e njerëzve që nxitonin. Asgjë rreth nesh nuk kishte rëndësi, vetëm ajo bisedë që dukej sikur nuk kishte fillim as fund.
Që nga ajo ditë, çdo takim ynë u bë një ritual i vogël. Nuk mbanim asnjë premtim, por gjithmonë ndodhte që të takoheshim aty, sikur koha na e caktonte vetë orarin. Flisnim për libra, për ëndrrat tona, për gjëra të vogla që të tjerët mund t’i quanin të parëndësishme, por për ne ishin gjithçka. Ajo më tregonte për pasionin e saj për të pikturuar, ndërsa unë për dashurinë time për shkrimin. Sytë tanë flisnin më shumë se fjalët, dhe çdo shikim që shkëmbenim më dukej sikur më çonte një hap më afër saj.
Me kalimin e kohës, fillova ta prisja atë moment të vogël çdo ditë. Nuk ishte më vetëm një ndjesi e bukur, ishte diçka që më mbushte me shpresë. Ndonjëherë nuk vinte, dhe atëherë dita më dukej bosh, por kur shfaqej, gjithçka rreth meje ndriçohej.
Një mbrëmje, teksa autobusi vonohej, ajo më tha: “E di se çfarë më pëlqen më shumë tek shikimi i parë? Është si një derë që hapet papritur dhe nuk e di ku të çon. Por gjithmonë ke ndjesinë se aty do të gjesh diçka që ke kërkuar gjatë.” Unë nuk dija si t’i përgjigjesha. Vetëm e pashë, ashtu siç e kisha parë ditën e parë, dhe kuptova se për mua ajo derë ishte ajo vetë.
Koha kaloi, dhe jeta na solli rrugë të ndryshme. Kishte ditë kur nuk e takoja më, muaj që më dukeshin të pafund. Por gjithmonë, kur mendja ime lodhej nga rutina e përditshme, kujtoja shikimin e saj të parë, atë ndjesi që më kishte dhënë pa thënë asnjë fjalë. Ishte si një kujtim që nuk plaket kurrë, si një kujtesë se dashuria nuk ka nevojë për plane të mëdha, as për fjalë të tepërta. Nganjëherë mjafton vetëm një shikim për ta kuptuar gjithçka.
Dhe ja ku jam sot, vite më vonë, duke shkruar këtë histori. Nuk e di nëse do ta lexojë ndonjëherë, nuk e di nëse edhe për të ishte e njëjta gjë. Por e di që për mua, “kur shikimi i parë bëhet gjithçka” nuk është thjesht një fjali. Është një e vërtetë që më ka ndjekur gjithë jetën. Një shikim që u bë fillimi i një historie që, edhe pse nuk përfundoi me përralla, mbetet e paharruar në zemrën time. Sepse disa dashuri nuk maten me kohë apo me tituj, por me atë çast të vetëm kur sytë takohen dhe bota ndalon së rrotulluari.