Ishte një pasdite e qetë pranvere kur Elira dhe Arbeni u ulën në stolat e drurit të parkut të qytetit të vogël ku ishin rritur. Dielli po binte lehtë mbi degët e pemëve dhe era sillte aromën e luleve të sapoçelura. Për shumë njerëz, ky park ishte thjesht një vend për të kaluar kohën, por për ta ishte kujtesa e çdo fillimi: aty kishin njohur njëri-tjetrin, aty kishin bërë bisedat e para të sinqerta dhe aty kishin mësuar çfarë do të thoshte të ëndërroje së bashku.
Arbeni e shikoi Elirën me një buzëqeshje të ngrohtë. Ai nuk ishte nga ata që dinte të përdorte fjalë të mëdha, por shikimi i tij gjithmonë thoshte më shumë se çdo premtim. “E di,” tha ai me zë të ulët, “kur ishim fëmijë, ti më pyete çfarë do të thotë ‘përjetë’. Nuk e dija si të përgjigjesha atëherë. Por tani mendoj se e di.” Elira ngriti sytë drejt tij, e hutuar. “Dhe çfarë do të thotë për ty?” e pyeti. Ai mori frymë thellë, sikur të donte të kapte gjithë aromën e asaj pranvere brenda një fjale. “Do të thotë të zgjedh ty çdo ditë. Jo vetëm sot, jo vetëm nesër, por gjithmonë. Të jesh pjesë e historisë sime që nuk mbaron.”
Elira buzëqeshi lehtë, por në sytë e saj u duk një shkëlqim i vogël lotësh. Për të, “përjetë” kishte qenë gjithmonë një fjalë e frikshme, sepse dukej e paarritshme, e paqartë. Njerëzit ndaheshin, jeta ndryshonte, ëndrrat e fëmijërisë rrënoheshin nën peshën e realitetit. Por aty, përballë Arbenit, ajo ndjeu për herë të parë se fjala nuk ishte thjesht një premtim i madh, por një zgjedhje e vogël që përsëritej çdo ditë.
Ata nuk ishin çifti perfekt. Kishin pasur grindje të vogla, momente pasigurie dhe kohë kur largësia mes tyre dukej më e madhe se sa ishte në të vërtetë. Por çdo herë, pas çdo sfide, ata riktheheshin në parkun e tyre dhe ndanin heshtjen, duke e ditur se dashuria e tyre nuk kishte nevojë gjithmonë për fjalë të bukura. Kishte nevojë vetëm për qëndrueshmëri.
Në ditët që pasuan, “përjetë” nisi të merrte formë në gjërat më të thjeshta. Ishte mënyra si Arbeni e priste Elirën pas punës, me kafen që e dinte se ajo e donte pak më të ëmbël. Ishte mënyra si Elira kujdesej të mbështeste ëndrrat e tij, edhe kur ato dukeshin tepër të mëdha për një qytet të vogël. Ishte humori që nuk i linte të flinin pa u pajtuar, edhe pas grindjeve më kokëforta. Ishte dorë pas dore në çdo rrugë, në çdo stinë, në çdo vit.
Kaluan vite dhe fjala “përjetë” u shkrua në çdo faqe të jetës së tyre. Kur ndërtuan shtëpinë e parë, e ndjenë se “përjetë” nuk ishte vetëm romantikë, por edhe përgjegjësi. Kur u bënë prindër, kuptuan se “përjetë” ishte mbi të gjitha trashëgimi: t’u jepnin fëmijëve të tyre dashurinë që i kishte mbajtur bashkë. Nuk ishte gjithmonë e lehtë, por ishte gjithmonë e vërtetë.
Një mbrëmje dimri, vite më vonë, kur bora mbulonte qytetin dhe dritat e shtëpive dukeshin si yje të vegjël, Elira e pyeti Arbenin: “A e kujton ditën kur më the çfarë do të thoshte ‘përjetë’ për ty?” Ai qeshi dhe i kapi dorën. “Po,” tha. “Dhe ende besoj të njëjtën gjë.” Ajo e shikoi dhe këtë herë nuk kishte më asnjë frikë. Sepse tani e dinte se “përjetë” nuk ishte një fjalë e madhe për të ardhmen, por një premtim që kishte marrë kuptim në çdo ditë të jetuar bashkë.
Vitet ikën, flokët u thinjën, por shikimi i tyre mbeti po aq i ndritshëm sa në ditët e para. Në fund, kur të dy ishin lodhur nga rrugëtimi i gjatë, por zemrat e tyre ishin ende plot, ata e kuptuan se nuk kishte rëndësi sa kohë kalonte. “Përjetë” kishte marrë kuptim sepse dashuria e tyre kishte lënë gjurmë që nuk do të fshiheshin kurrë: në kujtime, në familje, në zemrat e atyre që i kishin parë të duanin njëri-tjetrin pa kushte.
Dhe kështu, fjala “përjetë” nuk ishte më vetëm një ide. Ishte historia e tyre.