E kujtoj ende qartë ditën kur e pashë për herë të parë. Ishte një pasdite e zakonshme pranvere në Tiranë, kur dielli e shndërronte rrugën kryesore në një skenë të artë dhe njerëzit nxitonin me çantat në duar, secili duke ndjekur rutinën e vet. Unë po prisja një mik tek kafeneja pranë fakultetit, kur ajo kaloi përpara meje. Ishte thjesht një moment, një sekondë, por e di që në atë çast zemra ime u ndal. Kishte atë buzëqeshje të rrallë, që nuk të jep vetëm mirësjellje, por edhe një copëz shprese.
Nuk e dija as emrin e saj, por kur miku im u ul dhe nisi të fliste për provimet, mendja ime mbeti tek ajo vajzë që sapo kishte kaluar. Dhe fati, si gjithmonë i paparashikueshëm, do të bënte që të nesërmen ta gjeja sërish, këtë herë në bibliotekë.
Quhej Arlinda. Kishte ardhur nga një qytet i vogël për të studiuar drejtësi. Dhe ndërsa unë luftoja me lodhjen e librave të ekonomisë, ajo kishte gjithë durimin e botës për të ndenjur mes faqeve të kodit civil. Njohja jonë filloi me një buzëqeshje të ngatërruar, një ndihmë të vogël për të gjetur një libër, e pastaj fjalë që rrodhën natyrshëm, sikur kishim vite që njiheshim.
Ditët u bënë javë, javët u bënë muaj, dhe çdo takim me të ishte një dhuratë e papritur. Flisnim për gjithçka: për fëmijërinë tonë, për ëndrrat që mbanim të fshehura, për frikën nga e ardhmja. Unë e dija se më kishte kapluar diçka më e madhe se thjesht një miqësi. E dija nga mënyra se si prisja mesazhin e saj, nga mënyra si ajo e ndriçonte një ditë gri vetëm me praninë e saj.
Por ndonjëherë, jeta nuk pyet për ndjenjat tona.
Arlinda ishte e fejuar. Këtë e mësova shumë më vonë, kur ndjenja ime tashmë kishte hedhur rrënjë të thella. Nuk ishte një fejesë e dashurisë së saj, por e vendosur nga prindërit, një marrëveshje familjare që ajo e kishte pranuar pa protestë, sepse në familjen e saj fjala e prindërve kishte peshë absolute.
Kur ma tregoi këtë, sytë e saj nuk guxonin të më shihnin drejt. “E di që s’është e drejtë,” më tha me një zë që më dridhej në shpirt, “por ndonjëherë jeta nuk na pyet se çfarë duam. Vetëm na vë para fakteve.”
Ajo çast u bë muri mes nesh. Unë e doja, ajo më donte, por koha ishte kundër nesh. Ishte si të shihje një stacion treni ku lokomotiva largohet dhe ti mbetesh në peron, duke e ditur që s’mund të vraposh pas.
Ne nuk u ndamë menjëherë. Kishim ende ditë të fshehta, takime të shkurtra, fjalë të pathëna që e mbushnin ajrin me peshë. Por çdo herë që e prekja dorën e saj, ndjeja edhe një shpatë që më kërcënonte. Dashuria jonë nuk ishte e lirë, nuk ishte e pastër siç e meritonte të ishte. Ishte një dashuri e fshehur, një dashuri në kohën e gabuar.
Më kujtohet një mbrëmje kur ecnim buzë Lanës. Qielli ishte mbuluar me re, dhe dritat e qytetit pasqyroheshin në ujë. Ajo më tha: “Në një jetë tjetër, do të doja të të kisha njohur më herët, para se të vendoseshin kaq shumë gjëra për mua. Ndoshta do të kishte qenë ndryshe.”
Fjalët e saj më shpuan shpirtin. Në një jetë tjetër. Sa e dhimbshme tingëllonte kjo shpresë e pashpresë. Unë doja që ajo jetë tjetër të ishte kjo, tani, me ne. Por ajo e dinte më mirë se unë: rruga e saj ishte tashmë e shtruar nga duart e të tjerëve.
Koha kaloi dhe pranvera u kthye në verë. Arlinda u kthye në qytetin e saj për t’u përgatitur për martesën. Unë mbeta në Tiranë, me një boshllëk që nuk dinte të mbushej. Shokët e mi më thoshin të dilja, të argëtohesha, të mos e merrja aq seriozisht. Por si t’i shpjegoja dikujt që nuk e kishte ndjerë, se disa dashuri nuk janë thjesht ndjenja kalimtare, por plagë që të formojnë, që mbeten përjetë?
E pashë për herë të fundit një javë para se të largohej. U takuam sërish në bibliotekë, aty ku gjithçka kishte nisur. Ishte një takim i heshtur, pa shumë fjalë. Vetëm sytë tanë flisnin, duke mbajtur më shumë se ç’mund të përballonte zemra. Kur u ngrit për të ikur, ajo e la një letër mbi tavolinë.
Në atë letër shkruante:
“Ti erdhe në jetën time si një dritë në mes të errësirës. Nuk është faji yt që koha nuk ishte e duhura. Do të të mbaj gjithmonë me vete, në mendje e në zemër. Dhe nëse një ditë jeta do të na japë një shans tjetër, e di që do të të kërkoj pa u menduar. Por deri atëherë, më duhet të eci rrugën që më është dhënë.”
Nuk e putha atë ditë, nuk e përqafova. Thjesht e pashë tek largohej mes rafteve të librave, derisa u zhduk. Dhe ndoshta ishte më mirë kështu.
Vitet kaluan. Unë vazhdova jetën time, u përpoqa të gjeja dashuri të tjera, të ndërtoja diçka të qëndrueshme. Por gjithmonë, në një cep të zemrës, Arlinda mbeti si një kujtim i ëmbël dhe i dhimbshëm njëkohësisht. Një kujtesë se ndonjëherë nuk është mungesa e dashurisë ajo që na ndan, por koha e gabuar.
Sot, kur shoh pas, nuk ndiej hidhërim. Ndjej mirënjohje. Sepse, edhe pse nuk e patëm njëri-tjetrin, pata mundësinë ta njoh, të dashuroj, të di se çfarë do të thotë të japësh zemrën pa kufij. Dhe kjo është një dhuratë që s’e zbeh as koha, as largësia.
Dashuria në kohën e gabuar na mëson se ndonjëherë nuk është fundi ai që ka rëndësi, por rruga. Dhe rruga që pata me të, sado e shkurtër, ishte më e bukura që mund të kisha.