Ajo verë dukej sikur kishte premtuar gjithçka. Dielli shkëlqente më i ngrohtë se kurrë, rrugicat e qytetit gumëzhinin nga zhurma e jetës, dhe unë, mes gjithë asaj zhurme, e gjeta atë. Elira. Një emër i thjeshtë, por që për mua u kthye në tingullin më të bukur që do të dëgjoja ndonjëherë. Nuk ishte takim i planifikuar, as ndonjë skenar romantik i menduar më parë. Ishte rastësi, një nga ato rastësitë që të bëjnë të besosh se universi ka një plan të fshehtë për ty.
U takuam në një librari. Ajo po kërkonte një libër të vjetër poezie që unë e kisha lexuar dhjetëra herë. Më pyeti me një buzëqeshje të ndrojtur nëse ia vlente ta blinte, dhe unë, pa e ditur se në atë moment po i thoja “po” zemrës sime, iu përgjigja se disa vargje janë të afta të ndryshojnë jetën e një njeriu. Që atë ditë, çdo fjalë që ndamë ishte si një poezi e re që po shkruhej vetëm për ne të dy.
Çdo pasdite, pas punës, takoheshim në kafenenë e vogël pranë parkut. Flisnim me orë të tëra, ndonjëherë për ëndrra të mëdha, ndonjëherë për gjëra të thjeshta, si shijen e akullores që ajo adhuronte apo filmat e vjetër që unë i shihja pa lodhje. Në çdo shikim, në çdo të qeshur, zemrat tona thoshin “po” gjithnjë e më fort. Nuk kishte pasur kurrë një gjë më të natyrshme për mua se të isha pranë saj.
Por jeta ka mënyrat e saj për të testuar dashurinë. Një ditë, ajo mori një telefonatë që ndryshoi gjithçka. Familja e saj duhej të shpërngulej jashtë vendit. Një vendim që nuk varej nga ajo, një realitet që nuk pyeste për ndjenjat tona. Mbaj mend sytë e saj të mbushur me lot kur më tregoi. Nuk foli shumë, por mjaftoi mënyra si më shtrëngoi dorën, sikur kërkonte të më thoshte se zemra e saj ishte e imja, edhe pse jeta po e largonte nga unë.
Ditët që pasuan qenë një përzierje emocionesh. Nga njëra anë, euforia e dashurisë që rritej çdo ditë, dhe nga ana tjetër, hija e ndarjes së pashmangshme që na ndiqte në çdo hap. Filluan të shfaqeshin pyetje që nuk donim t’i bënim: A do të qëndronim bashkë përmes distancës? A do të mbijetonte dashuria jonë përtej kufijve dhe kohës? Apo thjesht ishim një kapitull i shkurtër i një libri që nuk do të përfundohej kurrë?
Mbrëmja e fundit ishte më e dhimbshmja dhe më e bukura njëkohësisht. U ulëm në të njëjtin park ku kishim kaluar qindra orë duke folur. Nuk kishte muzikë, vetëm fëshfërima e gjetheve dhe rrahjet e zemrës sime që dukeshin aq të zhurmshme, sikur donin të më kujtonin se isha gjallë, por edhe se po humbisja diçka të çmuar. Ajo më pa drejt në sy dhe tha: “Zemra ime të thotë ‘po’, çdo ditë, çdo çast. Por jeta… jeta po na thotë ‘jo’.” Fjalët e saj më goditën si një thikë e ftohtë, por ishin të vërteta.
Në atë çast e kuptova se ndonjëherë dashuria nuk mjafton për të fituar mbi rrethanat. Mund të doja të besoja se do të sfidonim distancën, se çdo kilometër do të bëhej më i lehtë me një mesazh, një telefonatë, një kujtim. Por realiteti ishte se jeta kishte marrë vendimin e saj. Të nesërmen, në aeroport, ndarja jonë nuk kishte shumë fjalë. Kishte më shumë heshtje, shtrëngime duarsh, një përqafim që dukej sikur do të na thyente kockat, dhe një puthje që nuk donte të mbaronte. Ishte puthja e një dashurie që tha “po” me gjithë fuqinë e saj, edhe kur jeta po e copëtonte.
Kaluan muaj. Pastaj vite. Nuk e di nëse ishte fati apo thjesht kujtimet që më ndjekin ende, por nuk kalon asnjë ditë pa e menduar. Nuk është thjesht dhimbja e humbjes, por edhe mirënjohja e asaj që pata. Dashuria jonë, sado e shkurtër, më mësoi më shumë se çdo gjë tjetër në jetë. Më mësoi se zemra ka fuqinë të thotë “po” edhe kur gjithçka rreth saj thërret “jo”. Dhe ndoshta, në fund të fundit, kjo është ajo që e bën dashurinë kaq të veçantë: fakti që nuk është gjithmonë e përjetshme, por gjithmonë e vërtetë.
Sot, kur kaloj pranë librarisë ku u takuam për herë të parë, më duket sikur e shoh aty, me librin në duar dhe buzëqeshjen që më ndryshoi jetën. Dhe pavarësisht se jeta na ndau, zemra ime ende e thotë “po” sa herë që kujtoj emrin e saj.