Mbrëmjet e stinës së vjeshtës gjithmonë kishin një ngrohtësi të çuditshme në qytetin e vogël ku unë u rrita. Rrugët mbusheshin me erën e gjetheve të rëna dhe me tingullin e largët të trenit që kalonte dy herë në ditë. Ai tren ishte më shumë sesa një mjet udhëtimi. Ishte shenja e ndryshimit, e nisjeve dhe kthimeve, një kujtesë se jeta nuk qëndronte kurrë në vend.
Ishte pikërisht aty, në stacionin e vogël të trenit, ku unë e pashë për herë të parë Anën. Kishte flokë të errët që i binin mbi sup, dhe një libër në dorë që dukej se e mbante si mburojë nga bota përreth. Ajo priste trenin e pasdites, e përqendruar në faqet e librit, dhe nuk e vuri re se unë nuk e hiqja shikimin prej saj. Atë ditë nuk munda t’i flisja. Thjesht u ngula në vend, si i ngrirë, duke ndjerë se diçka e papërshkrueshme po ndodhte brenda meje.
Ditët që pasuan, e pashë shpesh në të njëjtin vend. Fillimisht mendova se ishte rastësi, por pastaj kuptova se ajo e priste gjithmonë trenin e fundit të mbrëmjes, atë që linte qytetin drejt kryeqytetit. Unë, nga ana ime, gjeja arsye të kota për të kaluar andej – njëherë thosha se doja të shihja trenin, herën tjetër se doja të merrja gazetën e ditës tjetër. Por e vërteta ishte se doja ta shihja atë.
Më në fund, një pasdite të ftohtë tetori, gjeta guximin t’i afrohesha.
“Çfarë po lexon?” – e pyeta me zërin që më dridhej më shumë nga emocionet sesa nga i ftohti.
Ajo ngriti sytë, buzëqeshi lehtë dhe më tregoi kopertinën. Ishte një roman për udhëtimet, për dashuritë e lëna përgjysmë dhe për fillimet e reja.
“Përshtatet me trenat, apo jo?” – tha duke qeshur.
Qeshëm të dy, dhe ajo ishte biseda e parë e gjatë që pata me të. Që nga ai moment, stacioni i trenit u bë vendi ynë. Flisnim për libra, për ëndrrat që secili prej nesh kishte, për qytetin tonë që dukej gjithmonë i vogël për botën që donim të shihnim. Ajo më tregoi se studionte në kryeqytet dhe kthehej vetëm fundjavave. Unë punoja aty në qytet, por gjithnjë e kisha ëndërruar të largohesha një ditë.
Çdo të premte mbrëma prisja ardhjen e saj, dhe çdo të dielë në mbrëmje e përcillja te treni. Çastet kur ajo largohej ishin më të vështirat, por gjithashtu më të bukurat. Ato ishin premtimi i një takimi tjetër, shpresa e një jave të re që do të vinte.
Vitet kaluan kështu, mes ardhjesh dhe largimesh, mes stacioneve të trenit dhe bisedave të pafundme. Por një ditë, gjithçka ndryshoi. Ana mori një ofertë pune jashtë vendit. Një mundësi që nuk mund ta refuzonte. Më tregoi me sytë që i shkëlqenin, por edhe me një trishtim të fshehur.
“Është shansi im të bëj atë që gjithmonë kam ëndërruar” – më tha. – “Por kjo do të thotë të largohem.”
Unë heshta. Zemra më rrihte fort. Doja ta ndaloja, t’i thosha të mos shkonte, por e dija se kjo do të ishte egoiste. Dashuria e vërtetë, mendoja unë, nuk është kurrë një zinxhir, por një krah që të shtyn të fluturosh.
Dita e nisjes së saj ishte më e ftohta që mbaj mend. Stacioni dukej i zymtë, njerëzit lëviznin me nxitim, ndërsa unë dhe Ana qëndronim aty, sikur koha kishte ngrirë. Treni i fundit për atë natë do të ishte edhe treni që do ta merrte larg meje, ndoshta përgjithmonë.
“Mos harro,” – më tha ajo, – “dashuritë e vërteta nuk mbarojnë me trenat. Ato jetojnë në kujtime, në ndjenja, në atë që kemi ndërtuar bashkë.”
Pastaj më përqafoi. Ishte një përqafim i gjatë, i ngrohtë, një përqafim që më la një boshllëk sapo ajo u largua. E pashë teksa hipi në tren, u kthye një herë për të më parë, dhe më buzëqeshi. Treni nisi të lëvizte, fillimisht ngadalë, pastaj më shpejt, derisa u zhduk në kthesën e hekurudhës.
Ajo ishte dashuria që iku me trenin e fundit.
Shumë netë më vonë, e gjeta veten në të njëjtin stacion, duke dëgjuar të njëjtin fishkëllimë, duke parë të njëjtin tren. Por këtë herë, ajo nuk ishte aty. Vetëm kujtimet e saj mbushnin hapësirën bosh. Në atë boshllëk, megjithatë, mësoja një gjë të rëndësishme: dashuria nuk matet me praninë fizike, por me gjurmët që lë në zemër. Ana më kishte mësuar të ëndërroja më shumë, të mos kisha frikë nga largësitë dhe të besoja se edhe kur dikush largohet, dashuria mund të mbetet e gjallë.
Ndonjëherë, kur trenat kalojnë natën, ende mendoj për të. Ndoshta është diku larg, duke jetuar jetën që gjithmonë e kishte ëndërruar. Ndoshta, ashtu si unë, ajo mban mend stacionin tonë të vogël, librat, bisedat, përqafimet e fundit. Dhe ndoshta, një ditë, trenat nuk do të na ndajnë më, por do të na bashkojnë sërish.
Por deri atëherë, unë ruaj brenda meje një dashuri që iku me trenin e fundit, por që nuk u shua kurrë. Ishte një dashuri që më mësoi se, ndonjëherë, gjërat më të bukura në jetë nuk janë ato që mbajmë përjetë, por ato që guxojmë të ndiejmë, edhe nëse duhet t’i lëmë të ikin.
Sepse dashuria, në fund, nuk matet me kohën, por me peshën që ka në shpirt. Dhe dashuria ime për Anën, edhe pse iku me trenin e fundit, mbeti aty – e gjallë, e pastër, e paharruar.