Nga dritarja e dhomës sonë shihja oborrin e mbushur me petalet e para të pranverës. Ishte një mëngjes i thjeshtë, por për mua kishte një peshë të veçantë. Në atë shtëpi, çdo ditë fillonte me një përshëndetje që më kujtonte ditën e parë kur u njohëm. Dhe ishte e pabesueshme sesi, pas kaq vitesh, unë ende e ndjeja të njëjtin emocion, sikur gjithçka të kishte nisur dje.
E mbaj mend shumë qartë. Një kafe e harruar mbi tavolinën e një biblioteke, një buzëqeshje e papritur dhe një fjali e thjeshtë që më ndryshoi jetën: “Mos më thua se lexon edhe ti të njëjtin autor?” Qesha, dhe që aty nisi gjithçka. Ai moment ishte si një derë që u hap papritur drejt një bote krejtësisht të re. Dhe çdo ditë më pas u bë një dëshmi se dashuria, kur kujdesesh për të, mund të mbetet po aq e freskët sa ditën e parë.
Në vitet që kaluam bashkë, patëm ditë të thjeshta dhe ditë të mbushura me stuhi. Kishte netë kur diskutonim gjatë për ëndrrat që donim të ndiqnim, por edhe mëngjese kur grindeshim për gjëra të vogla, si kush do të zgjohesh për të bërë kafen. Por ajo që më bënte të ndihesha e bekuar ishte mënyra sesi çdo konflikt i vogël përfundonte me një “më fal” të sinqertë dhe një përqafim që e kthente ditën përsëri në fillim.
Shumë njerëz thonë se pas disa vitesh emocionet zbehen, se rutina i mbulon ndjenjat, por ne gjetëm sekretin tonë. Ishte kujtimi i ditës së parë. E rikujtonim herë pas here, ndonjëherë në biseda të gjata para gjumit, ndonjëherë vetëm me një shikim që thoshte gjithçka. Sikur ta dinim se ishte e vetmja mënyrë për ta mbajtur gjallë atë zjarr të vogël që ndezi gjithçka.
Kur erdhi dita e dasmës sonë, nuk ishte as për luksin e sallës dhe as për numrin e të ftuarve. Ishte për sytë e tij, që më shikonin po njësoj si atë ditë të parë. Në altar nuk premtuam vetëm besnikëri, por edhe diçka tjetër: të sillemi me njëri-tjetrin çdo ditë sikur të ishte e para. Pa pritshmëri të tepërta, pa menduar se e njohim gjithçka për tjetrin, por me kureshtje dhe dëshirë për të zbuluar gjithmonë më shumë.
Vitet kaluan. Erdhën fëmijët, punët, përgjegjësitë, streset. Kishte ditë kur mezi arrinim të flisnim përtej “si kalove ditën?”. Por mjaftonte një moment i vogël për ta rikthyer gjithçka. Një shëtitje në park, një letër e lënë mbi tavolinë me një fjali të shkruar me dorë, apo edhe një kujtesë e thjeshtë: “Mbaj mend kur…”. Këto ishin gurët e çmuar që i jepnin shkëlqim ditëve tona.
Më kujtohet një mbrëmje kur ishim ulur në verandë, pas një dite të gjatë. Fëmijët flinin dhe ne qëndronim në heshtje, duke dëgjuar cingërimën e insekteve të verës. Ai më kapi dorën dhe më tha: “E ndjen? Kjo është po ajo ndjenjë që pata kur të pashë për herë të parë.” U emocionova, sepse ishte e vërtetë. Ishte aty, e gjallë, edhe pse e përzier me kujtime, me vështirësi, me rrudha e thinja që tashmë kishin filluar të shfaqeshin.
Të jesh me dikë për një kohë të gjatë është një udhëtim i çuditshëm. Mësova se dashuria nuk është gjithmonë flakë që digjet fort, por shpesh është nxehtësia e lehtë që nuk shteron. Nuk është gjithmonë një fjalë e madhe, por shpesh është një gotë ujë që dikush të sjell kur je i lodhur. Nuk është gjithmonë një premtim i madh, por një dorë që nuk të lëshon kurrë.
Një ditë, kur ishim në pushime pranë detit, pashë sesi ai më shihte teksa lexova një libër nën hijen e çadrës. Ishte po ai shikim i hershëm, i ngrohtë, i mbushur me habi dhe dashuri. U ndjeva sikur koha nuk kishte kaluar fare. Dhe e kuptova se ndoshta ky ishte sekreti: të shohësh tjetrin gjithmonë si për herë të parë, me atë ndjenjë që di të të emocionojë pa arsye.
Edhe tani, kur fëmijët janë rritur dhe shtëpia shpesh është më e qetë, ne ende ruajmë ritin tonë. Çdo mëngjes, ai më sjell kafen dhe më thotë: “Mirëmëngjes, si ditën e parë.” Dhe unë qesh, sepse nuk ka asgjë më të bukur se të fillosh çdo ditë me kujtimin e fillimit. Çdo ditë bëhet një mundësi e re për ta dashur, për ta falënderuar, për të ndërtuar edhe më shumë kujtime.
Mendoj shpesh se një ditë, kur të jemi shumë të moshuar, ndoshta nuk do të kemi më forcën për të bërë udhëtime apo surpriza. Por di që do ta kemi ende atë kujtesë të artë, që do ta mbajë dashurinë tonë të gjallë: dita e parë. Dhe me të, çdo ditë tjetër.
Dashuria jonë nuk është e përsosur, as nuk është pa gabime. Por është e vërtetë, dhe mbi të gjitha, është e freskët. Çdo ditë, si dita e parë.