Në një qytet të vogël buzë detit, ku valët përplaseshin çdo mëngjes mbi gurët e lashtë të molit, jetonte Elira, një mësuese letërsie që e kishte jetën të rregullt, por shpesh bosh nga emocionet që ajo vetë i mësonte nxënësve të ndjenin përmes vargjeve e romaneve. Ajo kishte pasion librat, bibliotekën e vogël të qytetit dhe ritualin e saj të përditshëm: pas shkollës, ndalonte gjithmonë në bibliotekë për të gjetur diçka të re për të lexuar.
Një pasdite vjeshte, ndërsa po fshinte pluhurin mbi një libër të vjetër që mezi mbahej nga kapaku i shkatërruar, një fletë e verdhë ra nga brenda. Ishte një letër. Shkrimi ishte i bukur, i kujdesshëm, me një stil që nuk përdorej më sot. Letra fillonte thjesht: “E dashura ime, nëse kjo letër bie ndonjëherë në duar të tjera, dije se është shkruar në një kohë kur zemra ime njihte vetëm një emër: Arian.”
Elira e lexoi me sy të habitur. Letra nuk kishte datë, por kishte emocion. Ishte e mbushur me rrëfime të një dashurie që dukej aq e pastër, aq e gjallë, saqë Elira ndjeu sikur po lexonte një kapitull të pambaruar nga një roman i ndaluar. Fjalët flisnin për një takim sekret në kopshtin e qytetit, për premtime buzë liqenit dhe për ëndrra që koha i kishte marrë me vete.
Kjo letër e harruar u bë një thesar i vogël për Elirën. Ajo filloi të pyesë veten: kush ishin autorët e saj? Çfarë kishte ndodhur me ta? Dhe pse një histori kaq e fortë kishte mbetur vetëm në letër?
Ditët kaluan, por letra nuk i largohej mendjes. Ajo filloi të bëhej pjesë e çdo mendimi, çdo rreshti që ajo lexonte. Ishte sikur Elira të kishte hyrë vetë në atë dashuri të humbur. Një mbrëmje, teksa po e rilexonte, vuri re një detaj të vogël në fund: një adresë e shënuar me dorë, gjysmë e fshirë nga koha. Ishte një shtëpi e vjetër në lagjen e saj.
Kureshtja e mundi. Të nesërmen, pasi mbaroi mësimin, Elira shkoi në atë adresë. Aty gjeti një portë hekuri të ndryshkur dhe një oborr të braktisur. Derën e hapi një burrë i moshuar, me flokë të thinjur dhe sy të lodhur, por që ruanin një shkëndijë të gjallë. Kur Elira ia tregoi letrën, sytë e tij u mbushën me lot.
“Unë jam Arian,” tha ai me një zë që dridhej. “Kjo është letra që unë ia shkrova asaj… Vlorës. Ajo ishte dashuria ime e madhe. Por koha, njerëzit, rrethanat… na ndanë. Nuk e dija që letra ime kishte mbetur e gjallë.”
Ai e ftoi Elirën brenda dhe filloi t’i tregonte historinë. Vlera kishte qenë një vajzë nga qyteti fqinj, e zgjuar, e guximshme, dhe ata ishin dashuruar kur ishin shumë të rinj. Por familjet e tyre nuk ishin dakord. Shkolla, puna dhe pastaj emigrimi e kishin ndarë. Ata kishin shkruar letra, por shumë prej tyre ishin humbur në rrugë. Vetëm kjo njëra kishte mbetur e fshehur në një libër të harruar.
Elira e dëgjoi me zemër të shtrënguar. Ishte sikur historia e tyre të kishte dalë nga faqet e një romani klasik, por këtë herë e vërtetë, me njerëz të gjallë. Arian nuk kishte martuar kurrë. Ai tha: “Kam jetuar me kujtimin e saj. Disa dashuri nuk shuhet kurrë, edhe kur koha kalon mbi to.”
Elira u kthye në shtëpi e tronditur. E ndjeu se letra e harruar nuk ishte vetëm një dëshmi e së kaluarës, por edhe një thirrje për të reflektuar mbi jetën e saj. Ajo kishte jetuar gjithmonë e kujdesshme, duke mos rrezikuar shumë, duke mos dashuruar vërtet. Dashuria e Arianit dhe Vlorës, megjithëse nuk u përmbush, ishte aq e fuqishme sa kishte mbijetuar dekada në një copë letër.
Ditët që pasuan, Elira e vizitoi shpesh Arianin. Ata pinin çaj, flisnin për libra dhe për kujtime. Ai i tregonte se si dashuria nuk ka nevojë gjithmonë për një përfundim të lumtur për të qenë e vërtetë. “Dashuria,” i tha një herë, “është gjallë për sa kohë ti e mban gjallë brenda vetes.”
Me kalimin e kohës, Elira kuptoi diçka të rëndësishme: ajo vetë nuk duhej të mbetej një letër e harruar. Ajo kishte ende kohë të jetonte, të dashuronte, të rrezikonte. Historia e Arianit dhe Vlorës nuk ishte thjesht një tragjedi e bukur, por një mësim i fortë që dashuria është dhuratë, dhe duhet të jetohet kur vjen.
Një mbrëmje, teksa perëndimi ngjyrosej mbi det, Elira mori një fletë të bardhë dhe shkroi: “Kjo nuk është një letër e harruar. Kjo është fillimi i një historie të re. Një dashuri e gjallë, që nuk do të presë të vonohet nga koha.”
Ajo vendosi ta mbante këtë letër për veten, jo ta fshehë në ndonjë libër, por si kujtesë që dashuria kërkon guxim. Dhe për herë të parë, Elira ndjeu se po hapte zemrën drejt së ardhmes.
Histori të tilla nuk janë të zakonshme. Disa mbeten në letra, disa kthehen në kujtime, por disa – edhe pse lindin nga e shkuara – mund të frymëzojnë jetë të reja. Dhe Elira e dinte: ajo ishte gati për të jetuar të sajën.