Nuk e kisha menduar kurrë se një ditë do të më duhej të tregoja një histori të tillë. Një histori ku fjala më mungoi, ku buzët e mia nuk patën forcë të shqiptonin as një “lamtumirë”. Dhe megjithatë, ndoshta pikërisht kjo e bëri atë moment të përjetshëm. Ka lamtumira që shoqërohen me lot, të tjera…
“Një këngë që kujton gjithçka”.
“Ka këngë që i hapin dritaret brenda nesh,” më tha dikur gjyshja, duke rrëshqitur gishtin mbi një pllakat mëndafshi ku ishte qëndisur një lule e vjetër. “Ti s’i dëgjon me veshë, por me kujtesë.” Atëherë qesha si adoleshente që ishte e bindur se memoria ishte vetëm fotografi të hedhura në një album. Sot, duke u…
“Dashuri në kohën e gabuar”
E kujtoj ende qartë ditën kur e pashë për herë të parë. Ishte një pasdite e zakonshme pranvere në Tiranë, kur dielli e shndërronte rrugën kryesore në një skenë të artë dhe njerëzit nxitonin me çantat në duar, secili duke ndjekur rutinën e vet. Unë po prisja një mik tek kafeneja pranë fakultetit, kur ajo…
“Puthja e fundit në aeroport”.
Aeroplani i asaj mbrëmjeje dukej si një shigjetë e bardhë e gatshme të përshkonte errësirën, ndërsa aeroporti murmurinte me tingujt e shpalljeve dhe zhurmën e valixheve që tërhiqeshin pas njerëzve që po nxitonin drejt portave. Unë dhe Elira qëndronim pranë xhamit të madh në fund të sallës së nisjeve, aty ku drita e perëndimit binte…
Kur zemra tha “po”, por jeta tha “jo
Ajo verë dukej sikur kishte premtuar gjithçka. Dielli shkëlqente më i ngrohtë se kurrë, rrugicat e qytetit gumëzhinin nga zhurma e jetës, dhe unë, mes gjithë asaj zhurme, e gjeta atë. Elira. Një emër i thjeshtë, por që për mua u kthye në tingullin më të bukur që do të dëgjoja ndonjëherë. Nuk ishte takim…
“Kujtimet që nuk më lënë të fle”
Drita e vogël mbi sobë më rri ndezur gjithë natën, jo për ndonjë arsye praktike, por sepse më jep idenë e një zjarri të vogël në një kamp të humbur. Shkëlqimi i saj i butë më mban shoqëri kur ora kalon nga dy në tre, e pastaj nga tre në katër, e unë ende numëroj…
“Dashuria që iku me trenin e fundit”
Mbrëmjet e stinës së vjeshtës gjithmonë kishin një ngrohtësi të çuditshme në qytetin e vogël ku unë u rrita. Rrugët mbusheshin me erën e gjetheve të rëna dhe me tingullin e largët të trenit që kalonte dy herë në ditë. Ai tren ishte më shumë sesa një mjet udhëtimi. Ishte shenja e ndryshimit, e nisjeve…
Një shtëpi plot kujtime
Kur u ktheva te shtëpia e vjetër në fund të rrugicës me gështenja, ajri kishte erën e sapunit të gjyshes dhe të fletëve të lagura. Çatia e plasaritur i ngjante një balloreje që kishte parë shumë stinë, e oborri i vogël me limonin në qoshe më përshëndeti me gjethe të dridhura në erën e pasdites….
Çdo ditë, si dita e parë
Nga dritarja e dhomës sonë shihja oborrin e mbushur me petalet e para të pranverës. Ishte një mëngjes i thjeshtë, por për mua kishte një peshë të veçantë. Në atë shtëpi, çdo ditë fillonte me një përshëndetje që më kujtonte ditën e parë kur u njohëm. Dhe ishte e pabesueshme sesi, pas kaq vitesh, unë…
Dashuri që nuk plaket me vitet
Në një qytet të vogël buzë liqenit, ku stinët pasqyroheshin në ujin e qetë si në një pasqyrë të padukshme, jetonin Mira dhe Arbeni. Ishin martuar në një kohë kur jeta dukej më e thjeshtë, por ëndrrat më të mëdha. Të dy ishin rritur në të njëjtën lagje, kishin ndarë bankën në shkollë, kishin qeshur…